Ik schrijf dit verslag op de zondag na de wedstrijd. En dat bevalt eigenlijk wel goed. Even de emoties laten zakken, gisteravond een gezellige avond gehad dus misschien dat het dan wat genuanceerder op papier komt. Ik ga het proberen.
We speelden gisteren uit bij SV Eemnes. Eemnes heeft het goed voor elkaar. Een mooi complex, een prachtige kantine die tijdelijk niet wordt gebruikt in verband met allerlei corona regels. In de plaats hiervan is er een feesttent en een buitenkeuken. Ziet er gezellig uit. Ook de Vrouwen 1 heeft het voor elkaar. Vóór de wedstrijd gaan de dames nog even op de foto met de zojuist gekregen trainingspakken van een nieuwe sponsor. Ziet er echt fantastisch uit. Jaloers kijken we naar dit tafereel, wie zou dit nou niet willen. Ook het weer zat mee, een heerlijk herfstzonnetje scheen er in Eemnes.
Ons team heeft het moeilijk. Al vanaf het begin van het seizoen lopen we te tobben. Op de één of andere manier is de overgang van de MO19 naar de Vrouwen toch een grote stap. We trainen keihard, de conditie begint op peil te komen maar we hebben te maken met veel blessures. De strijd om ons eerste punt binnen te halen vorige week heeft twee van onze speelsters een blessure opgeleverd. Daarnaast moest één van ons afgelopen week in het verkeer een levensreddende manoeuvre uitvoeren met de scooter waardoor zij zelf hard ten val kwam. Ook uitgeschakeld. En dan onze hoop achterin, de beoogde nieuwe kapitein van onze verdediging, liet van de week via een appje weten dat zij het zinkende schip al weer gaat verlaten.  Al met al een heel lijstje wat inhield dat wij met veertien dames aan de klus in Eemnes moesten beginnen. En de nodige omschakelingen. Zo belandde Fee, toch aangekocht als scorende spits, op de plek van laatste vrouw. En eerlijk is eerlijk Fee, je hebt deze klus prima geklaard.
We gaan beginnen. Ik wil het kort houden. Wij hebben vanmiddag met 4-1 verloren. Er gebeurde heel veel op het veld. Gele kaarten, voor ons maar zeker ook voor de tegenstanders en een vervelende blessure voor één van de speelsters van Eemnes. Zij ging per brancard van het veld en de wedstrijd lag ongeveer een 20 minuten stil.
Na een doelpunt schrijf ik altijd een paar steekwoorden op mijn wedstrijdformulier hoe een doelpunt tot stand komt. Anders weet ik dat niet meer als ik mijn verslag schrijf. Bij alle vier de doelpunten van Eemnes stond bijna hetzelfde "doorgebroken speelster", "geen rugdekking", "kon zo doorlopen" en "stond er één vrij". We gaan hier aan werken.
Maar er gebeurde ook iets fantastisch. We hebben wat moeite met scoren omdat onze spitsen nog niet lekker op elkaar zijn ingespeeld. Hier trainen we wel op maar als dan één van de spitsen in de verdediging belandt dan houdt het op. Gisteren wist Denise onze Anna wel een keer goed te vinden op de linkerpunt van de zestien. Anna schoot op het doel en de bal vloog met een perfect afgepaste boog over de keeper in de verste kruising. Wat een geweldige goal, goed gedaan Anna!! Zo zie je ze niet vaak!! Dit doelpunt was de 2-1 en even dachten wij door te kunnen drukken, maar helaas, deze hoop werd door Eemnes de grond ingeboord met een 3-1 en een 4-1. Heel jammer, het wil maar niet lukken maar we geven niet op. We blijven lekker trainen en er komt een dag binnenkort dat we het geluk aan onze zijde krijgen. Jullie harde werken wordt een keer beloond, dat kan ik jullie voorspellen.
En voor de rest. De gezelligheid rond het team is dik in orde. Drie minuten na het laatste fluitsignaal waren jullie al weer druk met de planning voor de zaterdagavond. Met elkaar op stap naar Amsterdam, ik hoop dat jullie een gezellige avond hebben gehad en hebben genoten. Maandag pakken we de draad weer op. Een fijn weekend verder en tot de volgende keer!!