Vanmorgen zei ik al tegen mijn vrouw dat het wel eens een rare dag kon worden want ik had zo'n vreemd voorgevoel. Wij speelden vandaag tegen de onderste in de poule, v.v. IJmuiden, en wij staan bovenaan, dus wat zou er dan kunnen misgaan? Nou, heel veel dus.
Het was koud, we speelden op echt gras en het veld was smaller en korter dan anders want het zou anders niet op het complex passen. Waarom wij dan niet op het normale veld ernaast speelden was niet duidelijk want dat bleef leeg. Maar ja, niet zeuren, we maken er het beste van.
De eerste helft waren wij constant in de aanval. We kregen een paar goede kansen maar zoals zo vaak de laatste weken, de bal wilde er niet in. 
Met 0-0 de rust in. Wij besloten op het koude veld te blijven in de rust want wij waren inmiddels gewend aan deze omstandigheden. Omstandigheden waarbij ze op de Noorpool lekker binnen blijven. Afgesproken dat we wat rustiger aan de bal zouden zijn en dan zou het vanzelf goedkomen. In de verte kwam een Sinterklaas voorbij met zijn zwarte Pieten maar de grootste cadeau's zouden op het veld worden uitgedeeld bleek later.
De tweede helft waren wij weer constant in de aanval. Steeds weer alleen voor de keepster van de tegenpartij maar die had vandaag de middag van haar leven. Zij pakte alles of was het nu zo dat wij alles recht op haar af schoten?  Ergens in de 60e minuut was er in onze zestien even verwarring of nu Maud of Frankey de bal weg zou schieten. Maar, niets aan de hand, Nancy kwam aanglijden en pakte de bal, opgelost! Maar dat vond de broer van Sinterklaas, die op dat moment bij ons floot, niet. Hij gaf een penalty!!! Hoe kan dat nou? Hij wilde in de eerste helft ook al een penalty geven tegen ons. Maar toen bleek dat niet één van ons maar één van de speelsters van IJmuiden hands had gemaakt in onze zestien ging dat plan niet door. Nu dus wel. Wat een onrecht, een paar van onze speelsters konden de tranen maar amper bedwingen. En natuurlijk ging de bal erin dus 1-0. Wij pakten de draad weer op en het werd grimmiger. Links en rechts wat overtredingen, wij bleven aanvallen, maar de bal wilde er niet in. En ja, als het dan eenmaal tegenzit dat zit het ook allemaal tegen. Een verdwaalde bal richting onze goal, een inschattingsfoutje in de verdediging en een speelster van IJmuiden kon de bal er in schuiven. En zo stond het vijftien minuten voor tijd 2-0. Maar nu was de beer los. Emily werd voor tien minuten naar de kant gestuurd en ook Frankey mocht haar kritiek, die zij als aanvoerdster kennelijk niet mocht geven, ook verder vanaf de zijkant uiten. En toch hadden wij langs de kant het gevoel dat het nog zou kunnen.  Ongeveer één minuut na de 2-0 ging Robin over de linkerzijde aan de haal met de bal, vanaf de zestien schoot zij op het doel en het leek er op dat de keepster de bal zou hebben. Maar niets was minder waar, wonder boven wonder rolde de bal in het doel, 2-1!! En toen werd het pas echt ongezellig. De toeschouwers van beide ploegen langs de kant, doordeweeks hardwerkende vaders en moeders maar sommigen op zaterdagmiddag misschien net iets te fanatiek, gingen zich laten gelden en er werd het één en ander geroepen. Een mooi moment om te stoppen en dat vond de scheidsrechter ook.
We waren woest en nu ik dit zit te typen begint het weer te borrelen, maar....... eerlijk is eerlijk, we hebben het natuurlijk voor het grootste gedeelte aan onszelf te danken. Wij hadden met rust allang met 3-0 voor moeten staan en daar hadden wij er in de tweede helft nog makkelijk drie bij kunnen maken. Maar ja, we hebben dat niet gedaan dus dan wordt het lastig. En als het dan ook nog tegenzit met sommige beslissingen die worden genomen dan komt het niet meer goed. Was het dan allemaal zo negatief? Nee hoor, we hebben ook hele goede dingen gedaan en tot aan de zestien zag het er soms prima uit. En wat mij ook heel positief stemde was het feit dat toen alles tegenzat jullie als team hebben gestreden en bleven volhouden om toch nog een goed resultaat te halen. En daarom zijn we toch weer trots op jullie!! Tot volgende week!!